Nigdy-nie mów-nigdy

Na wszelki wypadek jadę rano do NIEJ sprawdzić, czy wróciła. Weekend dopiero się zacznie, więc jeszcze byśmy zdążyły. Pakowanie zajęłoby JEJ godzinę. No niestety nie ma JEJ. Tłumaczę sobie, że muszę nauczyć się żyć bez CIEBIE. Nie potrafię, wariuję, tęsknię...dostaję na głowę.

Rozstawałyśmy się wiele razy. To o wiele za dużo. Powinnam pozwolić JEJ odejść wtedy, kiedy pierwszy odeszła, pozwolić JEJ odejść od razu i nie oglądać się za siebie, nie dawać nawet tej jednej, dodatkowej szansy, nadziei. Nie zabierać sobie i JEJ czasu, bo przecież i tak już wiele straciłyśmy. Ale nie udało się, trudno. Muszę nauczyć się z tym żyć. Nauczyć się akceptować swoje błędy, wybaczać je sobie. To nie jest łatwe. Trudne jest to całe odchodzenie. Bo na zablokowaniu numeru tego kogoś sprawa się nie kończy. Odchodzenie to proces emocjonalny, podczas którego  ważna dotąd część CIEBIE i MNIE musi umrzeć po to, żebyśmy mogły jakoś żyć

Nigdy nie byłam zbyt pewna siebie – tego, że zasługuję na JEJ miłość. Na dobrą miłość, na namiętność, motyle w brzuchu,  na szczęście po prostu. Jasne, że tego  nie chciałam,  nie marzyłam o tym, kiedy pojawiła się na mojej drodze. Myślałam, że możemy się zaprzyjaźnić i jakoś przetrwać beznadziejny czas w pracy. Stało się inaczej. Poddałam się uczuciu, uwierzyłam w nie, zakochałam się. Uczyłam się tej miłości każdego dnia, właściwie to ONA mi ją pokazywała. Szybko okazało się, że ta miłość była bardzo zaborcza i bardzo… trudna. Dlatego dziś tak trudno jest mi zrozumieć, że ktoś kto kocha tak mocno jak ONA, kto wielkimi gestami udowadnia mi swoją miłość, może być zdolny do szantażu, straszenia. Jeszcze niedawno zostawiła mi niespodziankę w bagażniku swego auta. Nawet nie ma pojęcia, jak bardzo mnie wzruszyła. Zaniemówiłam z wrażenia wtedy i wspominam ciepło tę chwilę, jak i wiele innych. 

6 lutego - fizycznie od miesiąca nie jesteśmy razem. Ta data ma jednak coś w sobie. To dziś chyba mam największy kryzys. Zaczyna do mnie docierać, co się właściwie wydarzyło. Ostatnie dni spędziłam pod kocem, w kólko czytając ostatnią wiadomość od NIEJ. Robię to kilkadziesiąt razy dziennie. Oczywiście znam ją ju na pamięć, ale uwielbiam patrzeć na JEJ imię. O 21 wsiadłam w auto i pojechałam do NIEJ. Chciałam powiedzieć JEJ coś bardzo ważnego, że nigdzie nie wyjechałam w czasie ferii, że zrobiłam to dla NIEJ, że muszę nauczyć się jeździć na nartach, że tylko ONA może mnie nauczyć, że teraz jest śnieg świetna okazja do nauki, a przed nami ostatni weekend ferii. Chciałm dotrzymać obietnicy, chciałam, żeby wiedziała,że nie przywiozła nart z Warszawy na darmo. Siedziałam w aucie do 24, czekając aż wróci. W międzyczasie zaryzykowałam i  zarezerwowałam nam nocleg w Villa Wernera Hotel&Spa w Szklarskiej Porębie (co prawda tylko 3 ***, ale nie było nic lepszego. Najważniejsze, że blisko wyciągu). Nie wróciła. Z jednej strony pragnęłam do NIEJ zadzwonić, ale z drugiej strony nie chciałam, żeby dla mnie zmieniała swoje plany. Być może spędzała dobrze czas z kimś, kto sobie na to zasłużył. Zdecydowałam, że pojadę tam sama oderwać sie od wszystkiego, naładować baterie, bo przecież w poniedziałek trzeba będzie wrócić do pracy.

Długo nie mogłam zasnąć poprzedniej nocy. Zastanawiałam się, gdzie jest i z kim. Zżerała mnie zazdrość, byłam wściekła, że nawet nie wiem, co robi. Głos wewnętrzny podpowiadał mi, żebym odpuściła, bo ona nie chce mnie znać. I znowu powrócił strach...że trzeba będzie wyjśc z domu do ludzi i zmierzyć się z rzeczywistością i wziąć odpowiedzialność za to, co się zrobiło. I tak już chyba wszyscy wiedzą , bo jak poszłam w czasie ferii do SP3, żeby powiedzieć Monice, że nie wrócę do pracy, to sekretarka i  i wice wyszły z gabinetu, mówiąc, że zostawią nas same. Ja nie wytrzymałam i rozpłakałam się jak bóbr. Monika zapytała, czy chcę porozmawiać. Nie wytrzymałam i wybiegłam z gabinetu. Wtedy znowu poczułam NIENAWIŚĆ do NIEJ. Teraz wiem, że muszę się z tym zmierzyć. Muszę stawić czoła temu wszystkiemu i jednocześnie ochronić dzieci. W końcu powinnam się przestać martwić o NIĄ, a zacząć myśleć o sobie. ONA nawet nie miała pojęcia jak była mi bliska i ile razy wylewałam łzy przez NIĄ, jak często cierpiałam razem z NIĄ. Nigdy jej tego nie mówiłam, a może powinnam? Chyba starałam się JĄ uchronić...Chciałabym dziś zasnąć i się już nigdy nie obudzić.

Kiedy udało mi się wreszcie zasnąć minionej nocy, miałam piękny sen. Zamykam oczy i próbuję na chwilę do niego wrócić. Pamiętam, że była w nim ONA, choć nie wiem jak wyglądała, to wiem na pewno, że to była ONA – śniłam wiele razy o tym zapachu. Miała taki cudowny uśmiech i delikatny dotyk. Gdy sie obudziłam, nienawiść zupełnie ustąpiła miejsca żalowi, smutkowi i ogromnej tęsknocie za NIĄ. Poza tym w swoim telefonie zobaczyłam wiadomość od NIEJ: "Kocham Cię i zawsze będę kochała nad życie. Udowodnię Ci co to znaczy kochać, pomimo tego że we mnie zwątpiłaś. Dobranoc". Zupełnie sie rozkleiłam, chciałam coś napisać, ale moje palce były takie sztywne, nie mialam siły, mgła przysłoniła mi oczy i w jednej chwili odczułam wielką STRATĘ.

Są tacy ludzie, bez których nie wyobrażamy sobie naszego życia. I to niekoniecznie ci, którzy pojawiają się każdego dnia, pozostając na wyciągnięcie ręki. Są tacy ludzie, do których możemy zadzwonić w środku nocy, choć nie dzwoniłyśmy przez ostatnie tygodnie, wypłakać się wiedząc, że po drugiej stronie jest ktoś, kto nas rozumie. Nie ocenia, akceptuje, wesprze, a kiedy trzeba porządnie kopnie w tyłek. Może nie do końca ONA taka była, ale była w moim życiu. Dzieliłam się z NIĄ każdą wiadomością, każdym wydarzeniem, a dziś czuję, że stoję nad ogromną przepaścią, a ONA mnie już nie złapie. Chce mi się wyć, ale brakuje mi łez, chce mi sie krzyczeć, ale nie mogę wydobyć głosu. Chyba zaczyna do mnie docierać, co się właściwie wydarzyło tamtego dnia.

Mam ogromny żal do NIEJ, ONA do mnie jeszcze większy. W sobotę próbowałam powiedzieć JEJ co czuję, co mnie boli, co mnie dobija psychicznie, ale chyba mnie nie słuchała. Ja nie czuję się niewinna, bo wiem,że sprawiłam JEJ dużo przykrości, zadałam dużo cierpienia, ale ja naprawdę nie chciałam jej skrzywdzić. kochałam ją równie mocno, tak samo mocno tęskniłam i cierpiałam. Może częściej powinnam była JEJ o tym mówić, co  nie dręczy, zabija od środka? Ileż to razy myślałam sobie: „Nigdy więcej tak nie zrobię”? Aż trudno policzyć. Tak się zarzekałam, by za jakiś czas znów, nieświadomie popełnić te same błędy.  Okazuje się, że większość z nas nieustannie, pod wpływem chwilowych przemyśleń, składa sobie obietnice, których z różnych powodów później nie dotrzymuje. Złość? Frustracja? Poczucie wstydu i zażenowania? Tak, ja tak mam. Nie chciałam JEJ zawieść i rozczarować.

Tak, wciąż i wciąż popełniamy błędy, z których nie wyciągamy żadnych lekcji. Tylko na początku jesteśmy rozemocjonowani nauczką, którą otrzymaliśmy. Z biegiem czasu zapominamy jednak o konsekwencjach naszych działań, wyborów i decyzji. I właśnie w tym momencie uświadamiam sobie, że niczego się nie nauczyłyśmy przez dwa lata bycia razem. Pozwoliłyśmy na to, aby nasz związek rozpadł się za pomocą komunikatora, nie potrafiłyśmy ze sobą porozmawiać, emocje znów wzięły górę nad rozumem. „Czy ja nigdy nie zmądrzeję?” – myślę sobie. Brzmi strasznie, prawda? Dlaczego? - pytam siebie. Niestety JEJ już nigdy o to nie zapytam. Jednego jestem pewna KOCHAM JĄ i zawsze będę.

To dziś nastąpił prawdziwy KONIEC końców. Było ich wiele, ale ten jest ostatnim. Powrotu raczej już nie będzie, choć jakby to powiedział ONA: "Nigdy nie mów nigdy". To, co mam zamiar napisać, nie jest czymś, co kiedykolwiek powiem na głos, ponieważ oznaczałoby to moją przegraną, choć w sumie właśnie dziś przegrałam wszystko. Marzenia, namiętność, miłość - wszystko, co nadawało sens mojemu życiu. Nie mówię zazwyczaj na głos o tym co mnie boli, co czuję, ONA by tak chciała, żebym wszystkim dookoła opowiadała o swoich problemach. Ja tak nie potrafię. Nienawidzę kiedy ktoś skupia na mnie swą uwagę, dlatego też nie obchodzę urodzin. Nie chcę, żeby ktoś mi współczuł, litował się nade mną albo doradzał. Do świata wewnętrznego dopuszczam tylko nielicznych. Już jako nastolatka wszystko dusiłam w sobie, wstydziłam się mówić o wielu rzeczach, potrzebowałam sporo czasu,zeby się przełamać. O ojcu alkoholiku opowiedziałam swojej przyjaciółce, kiedy byłam dorosłą kobietą. ONA chciała mnie bardzo zmienić. Ja nie chciałam nikomu mówić. Chciałam sama uporządkować swój wewnętrzny świat. Nie pozwoliła mi na to. Dziś po raz pierwszy czuję do niej nienawiść...tak NIENAWIŚĆ. Czy ONA naprawdę myślała, że zatrzyma mnie, wzbudzając we mnie strach i poczucie winy? To właśnie ONA szantażowała mnie, że wszystkim o nas opowie i tak już to zrobiła bez mojej wiedzy. Nie zapytała mnie o zdanie w kilku przypadkach. Dowiedziałam sie po fakcie. Jak można kogoś kochać i jednocześnie grozić mu. Mało tego chwile po cudownym seksie, orgaźmie...Zaczęłam się najzwyczajniej w świecie JEJ bać. 

Tego dnia próbowałam się jeszcze dogadać, ale JEJ jedynym narzędziem, ktore miała w ręce był szantaż. Przyjechała pod mój dom, aby ustalić ze mną pewne rzeczy, a w efekcie zabrała wszystko, nic nie ustalając. Miałyśmy zdecydować o wspólnych sprawach, ale JEJ "ja" było silniejsze od NIEJ samej. Ja, ja, ja...ja. I jeszcze zabrała mi moje perfumy. W sumie to JEJ sama dałam, bo chciala je mieć. Fakt, że kupiłam je dla NIEJ (najdroższe w moim życiu i tak się cieszyłam, że je mam. Nie żebym była jakąś skneruską, ale od dawna pragnęłam tego zapachu) i używałam ich tylko wtedy, kiedy szłam do NIEJ. Mam nadzieję, że chociaż ich używa, że nie wylądują w koszu. Bo co innego podarować coś cennego JEJ, a co innego wyrzucić do kosza. Wracając do tematu...Tego dnia już nie miałam ochoty JEJ widzieć, po tym jak przyjechała do mnie i znowu próbowała wzbudzić we mnie STRACH. Nie powiem, że się nie boję, bo boję się i to bardzo.Nie tego, że ktoś dowie się o mnie i o NIEJ, ale tego, że odbije się to na moich dzieciach. Miałam ochotę wrzeszczeć na cały głos, ale nie mogłam. W domu musiałam grać twardą i uśmiechnietą mamę, bo przecież dzieci mają ferie, dlatego wsiadłam w auto i ruszyłam przed siebie. Łzy ograniczały mi widoczność, liczyłam na to, że coś we mnie wjedzie, ale Ten u góry czuwa nade mną. Swoją drogą zawsze to robił. Jak sobie pomyślę, ile razy mogłam skończyć źle, a  jednak wciąż jestem, żyję (tak mi sie przynajmniej wydaje).

To chyba najgorszy dzień w moim życiu. W momencie, kiedy jest się w kryzysie, człowiek nie ma możliwości wyobrazić sobie, jak potoczy się jego życie. Trzeba tylko się otworzyć i iść – jak we mgle.  Nie widzę, gdzie idę, nie wiem, co będzie dalej, ale ufam temu, że to co stoi na mojej drodze, jest tym, co ma stać i co ja mam wziąć. Dziś nie czuję się  ani dobrą matką, ani żoną, ani dobrym człowiekiem. Jednak kryzysy zdarzają się nam po coś, pozwalają wyciągnąć rękę po to, co staje na naszej drodze i teraz muszę się z tym zmierzyć SAMA. Odczuwanie nienawiści do NIEJ jest łatwiejsze niż kochanie. Boli, ale inaczej.

Dzisiejszej nocy zamiast zwykłego "dobranoc" było to;"Ech...(oczywiście napisane z błędem ortograficznym, z którym walczyłam przez ten cały wspólny czas i nadaremnie, nadal pisze"eh")po co to robisz?3 tyg. jak ost. raz Cię widziałam...18 dnia jak mnie zostawiłaś...powiedz, po co piszesz dobranoc?" I zaczęła się nocna rozmowa. Początkowo niemiła, pełna brudow i pomyj, wyrzucania sobie wszystkiego. Kolejna rozmowa, w której ONA uświadamia mi jakim jestem potworem, że zachowuję sie jak koleś, że nie jestem JEJ warta. Te wszystkie słowa bolą najbardziej, sprawiają iż, stwierdzam, że nie zasługuję na NIĄ, że stać JĄ na kogoś lepszego. Przecież nie moge być całe życie taką beznadzieją, popierdółką...Te słowa zgniatają mnie coraz bardziej, sprawiają, że chcę się wycofać z tej relacji dla JEJ dobra, nie dla własnego, jak jej się wydaje. Ja każdego dnia bez NIEJ usycham, wyję co noc w poduszkę tak, żeby nikt mnie nie słyszał. W nocy, kiedy wszyscy śpią, ja nie mogę. Wracam do chwil z NIĄ, tych dobrych i złych...po chwili robi mi się niedobrze, więc biegnę do ubikacji i wymiotuję z bółu i tęsknoty.

Nie jestem taka jak ONA. Często pytam siebie:"Ilu znasz ludzi, którzy nie odważą się rozpocząć nowego związku z obawy przed bólem i cierpieniem? Ilu tych, którzy nie zrealizowali życiowych celów i marzeń, bo bali się podjąć ryzyko? Strach jest źródłem cierpienia – ogranicza nas, zabiera nam wolność. I nie pozwala nam być sobą."Tak też jest w moim przypadku. To strach przed tym,że JĄ unieszczęśliwię paraliżuje mnie przed podjęciem konkretnej decyzji, zrobieniem kroku do przodu. Chciałabym, żeby to była moja decyzja,a nie JEJ.

Budowanie związku nie jest rzeczą łatwą i często wymaga od nas pewnych poświęceń. Bywa, że szukając kompromisu, zmieniamy nasze przyzwyczajenia dla tej drugiej połówki, ale nie zawsze ONA uważa tak samo. ONA bardzo się zmieniła dla ,ale ja też. Tylko ONA tego już nie zauważyła.

Jednak ten dzien zakonczył się zupełnie inaczej. Kilka godzin póżniej spotkałyśmy się w mieście. Pierwsze co zrobiła, zarzuciła mi kłamstwo. Już miałam odwrócić się na pięcie i odejść. jednak zacisnęłam zęby i poszłam z NIĄ do miasta. W takich chwilach wiem, że to nie ma sensu. Nie zamierzałam JEJ okłamać, miałam powiedzieć JEJ o tym wieczorem. Znowu zrobiło się bylejak,  ( https://www.youtube.com/watch?v=b9QXaClx4-w ) ale pomimo tego poszłam do NIEJ po zachodzie słońca, tak jak obiecałam. Bardzo się bałam tego spotkania po 3 tygodniach. Żołądek miałam ściśnięty, ręce mi się trzęsły. Bałam się JEJ wzroku, kiedy otworzy mi drzwi. Nienawidziłam go. Patrzyła na mnie zawsze z wyrzutem...Tym razem było inaczej. Weszłam, podałam jej rękę. Było to nieco sztuczne powitanie, bo nie tak się witałyśmy zazwyczaj, po czym chwyciałm JĄ za rękę i zaciągnęłam do sypialni. Tak bardzo JEJ pragnęłam w danej chwili. Już nie pamiętam, kiedy tak się czułam. Kiedy położyła się na mnie, w jej oddechu usłyszałam to coś, to czego dawno nie słyszałam. ONA pragnęła mnie równie mocno jak ja JĄ. Poddałyśmy się i na ten czas zapomniałyśmy o ostanich 3 tygodniach. Cudownie było ją czuć, móc dotykać, wąchać, starałam się zatrzymać czas. Tak bardzo pragnęłam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Pierwszy raz pragnęłam, aby zdarła jak najszybciej zdarła ze mnie ubrania. To są te drobne gesty, które tworzą tę cudowną intymność, która tak wiele przecież znaczy dla drugiej osoby. Bo ta bliskość nie ma miejsca tylko w tych oczywistych dla nas sytuacjach. Można ją pielęgnować na tysiące różnych sposobów, aby pokazać, że nam zależy. Że jest dla nas ważna.Nie tylko wieczorami, nie tylko w łózku, nie tylko wtedy gdy jesteśmy same, nie tylko po długiej rozłące...

Tej nocy zrozumiałm, że cholernie łatwo zatracić się w tej rozpędzonej codzienności, tych  wyzwiskach, wyrzucaniu sobie, wzajemnych utyskiwaniach, które doprowadzają tylko do frustracji i potęgują w nas to, że nam czegoś brakuje. Tak łatwo jest narzekać, że nie czujemy się kochani albo przytulani albo że nikt o nas nie zabiega… a to czasami wystarczą te drobne gesty, o których my zapomniałyśmy…Tej nocy nie wiedziałam, że to będzie nasza ostatnia noc, nasze ostatnie namiętne chwile, nasze ostatnie zbliżenie, ostatni pocałunek.