Nigdy-nie mów-nigdy

Kiedy udało mi się wreszcie zasnąć minionej nocy, miałam piękny sen. Zamykam oczy i próbuję na chwilę do niego wrócić. Pamiętam, że była w nim ONA, choć nie wiem jak wyglądała, to wiem na pewno, że to była ONA – śniłam wiele razy o tym zapachu. Miała taki cudowny uśmiech i delikatny dotyk. Gdy sie obudziłam, nienawiść zupełnie ustąpiła miejsca żalowi, smutkowi i ogromnej tęsknocie za NIĄ. Poza tym w swoim telefonie zobaczyłam wiadomość od NIEJ: "Kocham Cię i zawsze będę kochała nad życie. Udowodnię Ci co to znaczy kochać, pomimo tego że we mnie zwątpiłaś. Dobranoc". Zupełnie sie rozkleiłam, chciałam coś napisać, ale moje palce były takie sztywne, nie mialam siły, mgła przysłoniła mi oczy i w jednej chwili odczułam wielką STRATĘ.

Są tacy ludzie, bez których nie wyobrażamy sobie naszego życia. I to niekoniecznie ci, którzy pojawiają się każdego dnia, pozostając na wyciągnięcie ręki. Są tacy ludzie, do których możemy zadzwonić w środku nocy, choć nie dzwoniłyśmy przez ostatnie tygodnie, wypłakać się wiedząc, że po drugiej stronie jest ktoś, kto nas rozumie. Nie ocenia, akceptuje, wesprze, a kiedy trzeba porządnie kopnie w tyłek. Może nie do końca ONA taka była, ale była w moim życiu. Dzieliłam się z NIĄ każdą wiadomością, każdym wydarzeniem, a dziś czuję, że stoję nad ogromną przepaścią, a ONA mnie już nie złapie. Chce mi się wyć, ale brakuje mi łez, chce mi sie krzyczeć, ale nie mogę wydobyć głosu. Chyba zaczyna do mnie docierać, co się właściwie wydarzyło tamtego dnia.

Mam ogromny żal do NIEJ, ONA do mnie jeszcze większy. W sobotę próbowałam powiedzieć JEJ co czuję, co mnie boli, co mnie dobija psychicznie, ale chyba mnie nie słuchała. Ja nie czuję się niewinna, bo wiem,że sprawiłam JEJ dużo przykrości, zadałam dużo cierpienia, ale ja naprawdę nie chciałam jej skrzywdzić. kochałam ją równie mocno, tak samo mocno tęskniłam i cierpiałam. Może częściej powinnam była JEJ o tym mówić, co  nie dręczy, zabija od środka? Ileż to razy myślałam sobie: „Nigdy więcej tak nie zrobię”? Aż trudno policzyć. Tak się zarzekałam, by za jakiś czas znów, nieświadomie popełnić te same błędy.  Okazuje się, że większość z nas nieustannie, pod wpływem chwilowych przemyśleń, składa sobie obietnice, których z różnych powodów później nie dotrzymuje. Złość? Frustracja? Poczucie wstydu i zażenowania? Tak, ja tak mam. Nie chciałam JEJ zawieść i rozczarować.

Tak, wciąż i wciąż popełniamy błędy, z których nie wyciągamy żadnych lekcji. Tylko na początku jesteśmy rozemocjonowani nauczką, którą otrzymaliśmy. Z biegiem czasu zapominamy jednak o konsekwencjach naszych działań, wyborów i decyzji. I właśnie w tym momencie uświadamiam sobie, że niczego się nie nauczyłyśmy przez dwa lata bycia razem. Pozwoliłyśmy na to, aby nasz związek rozpadł się za pomocą komunikatora, nie potrafiłyśmy ze sobą porozmawiać, emocje znów wzięły górę nad rozumem. „Czy ja nigdy nie zmądrzeję?” – myślę sobie. Brzmi strasznie, prawda? Dlaczego? - pytam siebie. Niestety JEJ już nigdy o to nie zapytam. Jednego jestem pewna KOCHAM JĄ i zawsze będę.

To dziś nastąpił prawdziwy KONIEC końców. Było ich wiele, ale ten jest ostatnim. Powrotu raczej już nie będzie, choć jakby to powiedział ONA: "Nigdy nie mów nigdy". To, co mam zamiar napisać, nie jest czymś, co kiedykolwiek powiem na głos, ponieważ oznaczałoby to moją przegraną, choć w sumie właśnie dziś przegrałam wszystko. Marzenia, namiętność, miłość - wszystko, co nadawało sens mojemu życiu. Nie mówię zazwyczaj na głos o tym co mnie boli, co czuję, ONA by tak chciała, żebym wszystkim dookoła opowiadała o swoich problemach. Ja tak nie potrafię. Nienawidzę kiedy ktoś skupia na mnie swą uwagę, dlatego też nie obchodzę urodzin. Nie chcę, żeby ktoś mi współczuł, litował się nade mną albo doradzał. Do świata wewnętrznego dopuszczam tylko nielicznych. Już jako nastolatka wszystko dusiłam w sobie, wstydziłam się mówić o wielu rzeczach, potrzebowałam sporo czasu,zeby się przełamać. O ojcu alkoholiku opowiedziałam swojej przyjaciółce, kiedy byłam dorosłą kobietą. ONA chciała mnie bardzo zmienić. Ja nie chciałam nikomu mówić. Chciałam sama uporządkować swój wewnętrzny świat. Nie pozwoliła mi na to. Dziś po raz pierwszy czuję do niej nienawiść...tak NIENAWIŚĆ. Czy ONA naprawdę myślała, że zatrzyma mnie, wzbudzając we mnie strach i poczucie winy? To właśnie ONA szantażowała mnie, że wszystkim o nas opowie i tak już to zrobiła bez mojej wiedzy. Nie zapytała mnie o zdanie w kilku przypadkach. Dowiedziałam sie po fakcie. Jak można kogoś kochać i jednocześnie grozić mu. Mało tego chwile po cudownym seksie, orgaźmie...Zaczęłam się najzwyczajniej w świecie JEJ bać. 

Tego dnia próbowałam się jeszcze dogadać, ale JEJ jedynym narzędziem, ktore miała w ręce był szantaż. Przyjechała pod mój dom, aby ustalić ze mną pewne rzeczy, a w efekcie zabrała wszystko, nic nie ustalając. Miałyśmy zdecydować o wspólnych sprawach, ale JEJ "ja" było silniejsze od NIEJ samej. Ja, ja, ja...ja. I jeszcze zabrała mi moje perfumy. W sumie to JEJ sama dałam, bo chciala je mieć. Fakt, że kupiłam je dla NIEJ (najdroższe w moim życiu i tak się cieszyłam, że je mam. Nie żebym była jakąś skneruską, ale od dawna pragnęłam tego zapachu) i używałam ich tylko wtedy, kiedy szłam do NIEJ. Mam nadzieję, że chociaż ich używa, że nie wylądują w koszu. Bo co innego podarować coś cennego JEJ, a co innego wyrzucić do kosza. Wracając do tematu...Tego dnia już nie miałam ochoty JEJ widzieć, po tym jak przyjechała do mnie i znowu próbowała wzbudzić we mnie STRACH. Nie powiem, że się nie boję, bo boję się i to bardzo.Nie tego, że ktoś dowie się o mnie i o NIEJ, ale tego, że odbije się to na moich dzieciach. Miałam ochotę wrzeszczeć na cały głos, ale nie mogłam. W domu musiałam grać twardą i uśmiechnietą mamę, bo przecież dzieci mają ferie, dlatego wsiadłam w auto i ruszyłam przed siebie. Łzy ograniczały mi widoczność, liczyłam na to, że coś we mnie wjedzie, ale Ten u góry czuwa nade mną. Swoją drogą zawsze to robił. Jak sobie pomyślę, ile razy mogłam skończyć źle, a  jednak wciąż jestem, żyję (tak mi sie przynajmniej wydaje).

To chyba najgorszy dzień w moim życiu. W momencie, kiedy jest się w kryzysie, człowiek nie ma możliwości wyobrazić sobie, jak potoczy się jego życie. Trzeba tylko się otworzyć i iść – jak we mgle.  Nie widzę, gdzie idę, nie wiem, co będzie dalej, ale ufam temu, że to co stoi na mojej drodze, jest tym, co ma stać i co ja mam wziąć. Dziś nie czuję się  ani dobrą matką, ani żoną, ani dobrym człowiekiem. Jednak kryzysy zdarzają się nam po coś, pozwalają wyciągnąć rękę po to, co staje na naszej drodze i teraz muszę się z tym zmierzyć SAMA. Odczuwanie nienawiści do NIEJ jest łatwiejsze niż kochanie. Boli, ale inaczej.

Dzisiejszej nocy zamiast zwykłego "dobranoc" było to;"Ech...(oczywiście napisane z błędem ortograficznym, z którym walczyłam przez ten cały wspólny czas i nadaremnie, nadal pisze"eh")po co to robisz?3 tyg. jak ost. raz Cię widziałam...18 dnia jak mnie zostawiłaś...powiedz, po co piszesz dobranoc?" I zaczęła się nocna rozmowa. Początkowo niemiła, pełna brudow i pomyj, wyrzucania sobie wszystkiego. Kolejna rozmowa, w której ONA uświadamia mi jakim jestem potworem, że zachowuję sie jak koleś, że nie jestem JEJ warta. Te wszystkie słowa bolą najbardziej, sprawiają iż, stwierdzam, że nie zasługuję na NIĄ, że stać JĄ na kogoś lepszego. Przecież nie moge być całe życie taką beznadzieją, popierdółką...Te słowa zgniatają mnie coraz bardziej, sprawiają, że chcę się wycofać z tej relacji dla JEJ dobra, nie dla własnego, jak jej się wydaje. Ja każdego dnia bez NIEJ usycham, wyję co noc w poduszkę tak, żeby nikt mnie nie słyszał. W nocy, kiedy wszyscy śpią, ja nie mogę. Wracam do chwil z NIĄ, tych dobrych i złych...po chwili robi mi się niedobrze, więc biegnę do ubikacji i wymiotuję z bółu i tęsknoty.

Nie jestem taka jak ONA. Często pytam siebie:"Ilu znasz ludzi, którzy nie odważą się rozpocząć nowego związku z obawy przed bólem i cierpieniem? Ilu tych, którzy nie zrealizowali życiowych celów i marzeń, bo bali się podjąć ryzyko? Strach jest źródłem cierpienia – ogranicza nas, zabiera nam wolność. I nie pozwala nam być sobą."Tak też jest w moim przypadku. To strach przed tym,że JĄ unieszczęśliwię paraliżuje mnie przed podjęciem konkretnej decyzji, zrobieniem kroku do przodu. Chciałabym, żeby to była moja decyzja,a nie JEJ.

Budowanie związku nie jest rzeczą łatwą i często wymaga od nas pewnych poświęceń. Bywa, że szukając kompromisu, zmieniamy nasze przyzwyczajenia dla tej drugiej połówki, ale nie zawsze ONA uważa tak samo. ONA bardzo się zmieniła dla ,ale ja też. Tylko ONA tego już nie zauważyła.

Jednak ten dzien zakonczył się zupełnie inaczej. Kilka godzin póżniej spotkałyśmy się w mieście. Pierwsze co zrobiła, zarzuciła mi kłamstwo. Już miałam odwrócić się na pięcie i odejść. jednak zacisnęłam zęby i poszłam z NIĄ do miasta. W takich chwilach wiem, że to nie ma sensu. Nie zamierzałam JEJ okłamać, miałam powiedzieć JEJ o tym wieczorem. Znowu zrobiło się bylejak,  ( https://www.youtube.com/watch?v=b9QXaClx4-w ) ale pomimo tego poszłam do NIEJ po zachodzie słońca, tak jak obiecałam. Bardzo się bałam tego spotkania po 3 tygodniach. Żołądek miałam ściśnięty, ręce mi się trzęsły. Bałam się JEJ wzroku, kiedy otworzy mi drzwi. Nienawidziłam go. Patrzyła na mnie zawsze z wyrzutem...Tym razem było inaczej. Weszłam, podałam jej rękę. Było to nieco sztuczne powitanie, bo nie tak się witałyśmy zazwyczaj, po czym chwyciałm JĄ za rękę i zaciągnęłam do sypialni. Tak bardzo JEJ pragnęłam w danej chwili. Już nie pamiętam, kiedy tak się czułam. Kiedy położyła się na mnie, w jej oddechu usłyszałam to coś, to czego dawno nie słyszałam. ONA pragnęła mnie równie mocno jak ja JĄ. Poddałyśmy się i na ten czas zapomniałyśmy o ostanich 3 tygodniach. Cudownie było ją czuć, móc dotykać, wąchać, starałam się zatrzymać czas. Tak bardzo pragnęłam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Pierwszy raz pragnęłam, aby zdarła jak najszybciej zdarła ze mnie ubrania. To są te drobne gesty, które tworzą tę cudowną intymność, która tak wiele przecież znaczy dla drugiej osoby. Bo ta bliskość nie ma miejsca tylko w tych oczywistych dla nas sytuacjach. Można ją pielęgnować na tysiące różnych sposobów, aby pokazać, że nam zależy. Że jest dla nas ważna.Nie tylko wieczorami, nie tylko w łózku, nie tylko wtedy gdy jesteśmy same, nie tylko po długiej rozłące...

Tej nocy zrozumiałm, że cholernie łatwo zatracić się w tej rozpędzonej codzienności, tych  wyzwiskach, wyrzucaniu sobie, wzajemnych utyskiwaniach, które doprowadzają tylko do frustracji i potęgują w nas to, że nam czegoś brakuje. Tak łatwo jest narzekać, że nie czujemy się kochani albo przytulani albo że nikt o nas nie zabiega… a to czasami wystarczą te drobne gesty, o których my zapomniałyśmy…Tej nocy nie wiedziałam, że to będzie nasza ostatnia noc, nasze ostatnie namiętne chwile, nasze ostatnie zbliżenie, ostatni pocałunek.

Minęło 5 dni. Codziennie wysyłam JEJ "Dobranoc", wierząc, że któregoś dnia mnie odblokuje. I tak się też stało. Jakież było moje zdziwienie, gdy rano wzięłam telefon do ręki i zobaczyłam wiadomość na Whatsuppie i JEJ imię. Cieszyłam się jak dziecko. I tak trwałyśmy w milczeniu, wysyłając sobie co noc krótkie" dobranoc"

Życie mija szybko. Każdego dnia, z każdej strony „atakuje nas” ogromna ilość informacji i bodźców. Jest jednak jedna rzecz, która się nie zmienia: miłość. Im głębsze jest to uczucie, tym poważniejsze są jego konsekwencje. I tak też jest w naszym przypadku. 

I wróciłam ...Nie było mnie prawie pół roku tu, bo byłam szczęśliwa. No może nie do końca...ale trochę. Miałam przede wszystkim JĄ. Raz była, raz nie,ale była. Były wzloty i upadki,ale też cudowne chwile, których nigdy nie zapomnę. O tym za jakiś czas. Dziś znów JEJ nie ma. Wyrzuciła mnie na dobre ze swojego życia. Zablokowała, zerwała kontakt. Oczywiście nie jestem  niewinna.Wracam do pisania, bo jest o czym. Trzeba zająć głowę czymś pożytecznym. Zamiast pojść na terapię, wybrałam pisanie, co troszkę wiąże się z wykonywanym przeze mnie zawodem. Muszę sobie jakoś poradzić. SAMA. Zupełnie SAMA, bo przed nikim się nie otworzę już. NIGDY. Nawet ONA wykorzystała to, że zechciałam się otworzyć, czego nigdy nie robiłam. Skazana tylko i wyłącznie na siebie, zmierzam donikąd.

Ten dzień miał byc wyjątkowy. Szykowałam się na niego od dawna. 6 stycznia to nie nie tylko kościelne święto, ale to NASZE święto. Dziś minęłyby 2 lata od tego dnia, w którym zdecydowałam się wyznać JEJ, co czuję. Wyznać???Hmmm...za dużo powiedziane. Wróćmy do tego czasu. Cofnijmy się wstecz do roku 2018. To wielki dzień dla mnie, myślę, że i dla NIEJ również. Tego dnia postanowiłam się z NIĄ spotkać i powiedzieć JEJ, co czuję w środku, że tęsknię, kiedy wyjeżdża, że ciągle o NIEJ myślę. Kiedy już tam się znalazłam, zabrakło mi odwagi. ONA czuła, co chcę JEJ powiedzieć i sprowokowała mnie do tej rozmowy, więc z trudem wyrzuciłam to z siebie. Nie było łatwo. Jak z lekkością można mówić o uczuciu do kobiety, osoby tej samej płci. Ja? Hetero? Przynajmniej tak mi się wydawało do momentu, kiedy ONA nie pojawiła się w moim życiu. I tego dnia po raz pierwszy JĄ pocałowałam. Wypadłam fatalnie przy tym pierwszym pocałunku, bo aż zwróciła mi uwagę typu:"Delikatniej, nie jestem kolesiem". I czar prysł...No bo niby skąd mogłam wiedzieć, jak to jest z laską. Nie miałam żadnego doświadczenia, baa, nie miałam nawet wiedzy teoretycznej, a co dopiero zabierać się za część praktyczną. I tak właśnie się zaczęło...Pytanie tylko co? NASZE szczęście czy seria niefortunnych zdarzeń?

Jest już rok 2020. I właśnie dziś powinnam spędzić z NIĄ ten dzień, ale nie robię tego, bo 2 dni wcześniej miałyśmy ostrą wymianę zdań i nie umiem się przełamać, żeby tam pójść. Pójść i udawać,że wszystko jest w porządku, kiedy nie jest? Obiemy to wiedziałyśmy wtedy. Nie poszłam. Zablokowała mnie. To był już początek końca. W głębi duszy wiedziałam,że nie udźwigniemy tego, choć bardzo chciałam. To sypało się już od dawna. Taki miłosny rolercoaster. To jest niesamowite, jak w naszej głowie zalegają słowa, które mówione wielokrotnie przez najbliższe nam osoby sterują naszym życiem.Tak też było w naszym przypadku. Chyba nie potrafiłam pogodzić się z myślą, iż nie jestem dla NIEJ tym ideałem, że inni byli lepsi, że to na innych mogła polegać w każdej chwili. Nie na mnie. Tak przynajmniej mi powtarzała. Ja nawet nie byłam dla NIEJ ładna, taka sobie....Jednym zdaniem, czułam się przy NIEJ beznadziejna. To za każdym razem do mnie wracało, kiedy się kłóciłyśmy. A ONA była moją Ślicznotką, Sarenką, niedoścignionym ideałem, autorytetem w wielu dziedzinach życia. WSZYSTKIM, co miałam.