Nigdy-nie mów-nigdy

Na wszelki wypadek jadę rano do NIEJ sprawdzić, czy wróciła. Weekend dopiero się zacznie, więc jeszcze byśmy zdążyły. Pakowanie zajęłoby JEJ godzinę. No niestety nie ma JEJ. Tłumaczę sobie, że muszę nauczyć się żyć bez CIEBIE. Nie potrafię, wariuję, tęsknię...dostaję na głowę.

Rozstawałyśmy się wiele razy. To o wiele za dużo. Powinnam pozwolić JEJ odejść wtedy, kiedy pierwszy odeszła, pozwolić JEJ odejść od razu i nie oglądać się za siebie, nie dawać nawet tej jednej, dodatkowej szansy, nadziei. Nie zabierać sobie i JEJ czasu, bo przecież i tak już wiele straciłyśmy. Ale nie udało się, trudno. Muszę nauczyć się z tym żyć. Nauczyć się akceptować swoje błędy, wybaczać je sobie. To nie jest łatwe. Trudne jest to całe odchodzenie. Bo na zablokowaniu numeru tego kogoś sprawa się nie kończy. Odchodzenie to proces emocjonalny, podczas którego  ważna dotąd część CIEBIE i MNIE musi umrzeć po to, żebyśmy mogły jakoś żyć

Nigdy nie byłam zbyt pewna siebie – tego, że zasługuję na JEJ miłość. Na dobrą miłość, na namiętność, motyle w brzuchu,  na szczęście po prostu. Jasne, że tego  nie chciałam,  nie marzyłam o tym, kiedy pojawiła się na mojej drodze. Myślałam, że możemy się zaprzyjaźnić i jakoś przetrwać beznadziejny czas w pracy. Stało się inaczej. Poddałam się uczuciu, uwierzyłam w nie, zakochałam się. Uczyłam się tej miłości każdego dnia, właściwie to ONA mi ją pokazywała. Szybko okazało się, że ta miłość była bardzo zaborcza i bardzo… trudna. Dlatego dziś tak trudno jest mi zrozumieć, że ktoś kto kocha tak mocno jak ONA, kto wielkimi gestami udowadnia mi swoją miłość, może być zdolny do szantażu, straszenia. Jeszcze niedawno zostawiła mi niespodziankę w bagażniku swego auta. Nawet nie ma pojęcia, jak bardzo mnie wzruszyła. Zaniemówiłam z wrażenia wtedy i wspominam ciepło tę chwilę, jak i wiele innych. 

6 lutego - fizycznie od miesiąca nie jesteśmy razem. Ta data ma jednak coś w sobie. To dziś chyba mam największy kryzys. Zaczyna do mnie docierać, co się właściwie wydarzyło. Ostatnie dni spędziłam pod kocem, w kólko czytając ostatnią wiadomość od NIEJ. Robię to kilkadziesiąt razy dziennie. Oczywiście znam ją ju na pamięć, ale uwielbiam patrzeć na JEJ imię. O 21 wsiadłam w auto i pojechałam do NIEJ. Chciałam powiedzieć JEJ coś bardzo ważnego, że nigdzie nie wyjechałam w czasie ferii, że zrobiłam to dla NIEJ, że muszę nauczyć się jeździć na nartach, że tylko ONA może mnie nauczyć, że teraz jest śnieg świetna okazja do nauki, a przed nami ostatni weekend ferii. Chciałm dotrzymać obietnicy, chciałam, żeby wiedziała,że nie przywiozła nart z Warszawy na darmo. Siedziałam w aucie do 24, czekając aż wróci. W międzyczasie zaryzykowałam i  zarezerwowałam nam nocleg w Villa Wernera Hotel&Spa w Szklarskiej Porębie (co prawda tylko 3 ***, ale nie było nic lepszego. Najważniejsze, że blisko wyciągu). Nie wróciła. Z jednej strony pragnęłam do NIEJ zadzwonić, ale z drugiej strony nie chciałam, żeby dla mnie zmieniała swoje plany. Być może spędzała dobrze czas z kimś, kto sobie na to zasłużył. Zdecydowałam, że pojadę tam sama oderwać sie od wszystkiego, naładować baterie, bo przecież w poniedziałek trzeba będzie wrócić do pracy.

Długo nie mogłam zasnąć poprzedniej nocy. Zastanawiałam się, gdzie jest i z kim. Zżerała mnie zazdrość, byłam wściekła, że nawet nie wiem, co robi. Głos wewnętrzny podpowiadał mi, żebym odpuściła, bo ona nie chce mnie znać. I znowu powrócił strach...że trzeba będzie wyjśc z domu do ludzi i zmierzyć się z rzeczywistością i wziąć odpowiedzialność za to, co się zrobiło. I tak już chyba wszyscy wiedzą , bo jak poszłam w czasie ferii do SP3, żeby powiedzieć Monice, że nie wrócę do pracy, to sekretarka i  i wice wyszły z gabinetu, mówiąc, że zostawią nas same. Ja nie wytrzymałam i rozpłakałam się jak bóbr. Monika zapytała, czy chcę porozmawiać. Nie wytrzymałam i wybiegłam z gabinetu. Wtedy znowu poczułam NIENAWIŚĆ do NIEJ. Teraz wiem, że muszę się z tym zmierzyć. Muszę stawić czoła temu wszystkiemu i jednocześnie ochronić dzieci. W końcu powinnam się przestać martwić o NIĄ, a zacząć myśleć o sobie. ONA nawet nie miała pojęcia jak była mi bliska i ile razy wylewałam łzy przez NIĄ, jak często cierpiałam razem z NIĄ. Nigdy jej tego nie mówiłam, a może powinnam? Chyba starałam się JĄ uchronić...Chciałabym dziś zasnąć i się już nigdy nie obudzić.