Nigdy-nie mów-nigdy

Godz. 18.02. Wiadomość z WhatsApp. Buziaczek od NIEJ. Taki, jaki wysyłałyśmy sobie codziennie wieczorem na "dobranoc". Najchętniej to bym wsiadła w samochód i pojechała do nie, aby przytulić JĄ mocno do siebie, bo wiem,że mnie potrzebuje. Nie mogę... Za to czuję dziwny ścisk w żołądku. Jeszcze do niedawna rozpierała mnie radość na każdą wiadomośc od NIEJ. Czekałam wręcz przez 24h na dobę na ten dźwięk. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło...W dniu zaczynam odczuwać tęsknotę. To chyba dobry znak. Już podejrzewałam siebie o zupełną znieczulicę, chłód, lód...powoli odzyskuję czucie.

I stało się najgorsze…musiałam odejść. Tak podpowiadał mi rozum, że dla NIEJ tak będzie lepiej. Nie mam prawa marnować JEJ młodości, wolności…ogólnie życia. Od tygodni było kiepsko, nawet fatalnie. Nie potrafiłyśmy się dogadać. Ciągłe upadki i wzloty urozmaicane namiętnością i pożądaniem. Kiedy wydawać by się mogło, że już nic nas nie zaskoczy, to nagle wielkie boom. I nastawało milczenie.

Tylko najgorsze właśnie się zaczęło … bo co zrobić bez NIEJ? Każda myśl związana jest z NIĄ. Już nawet nie mam jak sprawdzić, jak się czuje. Jedyne co mi zostało, to włączyć komputer, wejść na Facebooka i sprawdzić JEJ status…uff! 5 minut temu była aktywna. Ta informacja przynosi chwilowe ukojenie, ale wiem, że przyjdzie noc i wrócą wspomnienia, myśli…Póki co taka NICOŚĆ. Ścisk w żołądku, poczucie, że treści pokarmowe chcą się cofnąć…okropieństwo. A to dopiero początek.

Godzina 7.38. Biorę do ręki telefon. Nie ma żadnej wiadomości z WhatsAppa. Z jednej strony czuję ulgę, z drugiej coś dziwnego. Ni to tęsknota, ni to strach. Nie dociera do mnie, że to już koniec. Po raz 99 czytam wiadomość od Ciebie: Kochanie moje-damy sobie radę, zobaczysz!!!!W końcu to my!!Kochamy się!! Nie bez powodu przyjechałaś na stadion do mnie, zobaczyć jak się pocę!!Kocham Cię!!Nie wyobrażam sobie życie bez Ciebie!!

I znowu pojawia się ból brzucha, ścisk w żołądku…

Dziś obudziłam się bez Ciebie…ze świadomością, że to już koniec…póki co nie czuję nic. Ani bólu, smutku, tęsknoty, złości nienawiści. NIC. Jedna wielka pustka w głowie. Po chwili słyszę dźwięk wiadomości z WhatsAppa. W środku czuję jak ściska mi żołądek, jak robi mi sie niedobrze. Zaczynam coś czuć…strach, czyli niecałkowite NIC. Jeszcze do wczoraj ten dźwięk zwiastował coś dobrego, był czymś, na co czekałam o każdej porze dnia i nocy. Dziś napawa mnie strachem…