Nigdy-nie mów-nigdy

Cieszę się, że to durne i komercyjne Święto Zakochanych już za mną. Od tego roku postanowiłam go nie obchodzić. Od wczoraj zastanawiam się nad tym, czy w ogóle odebrała tę paczkę. Przecież da się to jakoś sprawdzić. Odpalam internet i pytam pana Google. Oczywiście,że się da. Sprawdzam to natychmiast. Tak, odebrała 13 lutego o godz.23.00. Co?! Miała dostać ją 14 lutego...Wiem, że dostała. Wiem, że wie, że to ode mnie i nic. Ani jednego słowa...Nie chodzi mi o "dziękuję" czy coś w tym stylu, ale o jakikolwiek sygnał, znak z JEJ strony, cokolwiek...chociażby pytanie: "Nie dręcz mnie, nie wysyłaj mi nic, daj mi święty spokój". A tu cisza...Może trzepnęła kubkami o ścianę? 

Nie mogę znaleźć sobie miejsca, mam coraz więcej żalu w sobie. Od rana korci mnie, aby wysłać JEJ wiadomość. Piszę...kasuję i chyba tak 10 razy. W końcu wysyłam wiadomość o treści:"- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy?
- Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika."

Po chwili otrzymuję suchą odpowiedź: "szczera prawda". Wymieniłam jeszcze kilka suchych informacji. Cały dzień nie mogłam przestać o tym myśleć. Zagaiłam JĄ. Odpowiedziała. Już inaczej, łagodniej. Czuć było, że chce rozmawiać. Zaczęłyśmy spokojnie, powoli. W pewnym momencie zaproponowała,żebym przyjechała do NIEJ. Nie mogłam...wciąż walczyłam z żalem. Wiem, jak skończyłaby się wizyta u NIEJ. Tak jak zawsze...dobrym seksem. Pożądanie w naszym przypadku bierze górę nad wszystkim...wtedy na moment ustępuje żal, gniew, złość...rodząca się nienawiść. To silniejsze ode mnie. Nie umiem powstrzymać się na JEJ widok. Tylko nie o seks tu chodzi...

Walentynki - to dziś ten dzień. Od rana jestem dziwnie poddenerwowana. Każdy dźwięk mojego telefonu powoduje ścisk żołądka. Z jednej strony mam nadzieję, że to ONA, a z drugiej mam obawy, że to ONA. Liczę po cichu na to, że się dziś odezwie, w końcu są Walentynki. Do 14.00 cisza. Ja nie mogę na niczym się skupić. Postanowiłam pójść do niej. Po drodze zahaczam o kwiaciarnię, kupuję jedną różę...żeby mieć pretekst. Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy byłam już w pobliżu JEJ domu, bo w ogóle nie wiedziałam, co JEJ powiem, kiedy stanę w progu JEJ drzwi. Wychodzę zza zakrętu i widzę pod JEJ domem Dżastę (koleżankę z pracy) i JĄ śmejącą się. Poczułam dziwne ukłucie w sercu...zazdrość? Chyba tak. Muszę się przyznać sama przed sobą, że byłam o Dżastę zazdrosna. ONA mówiła o niej zawsze w samych superlatywach, jaka to fajna laska, cudowna, jak ją lubi...o mnie nigdy tak nie mówiła. Ja nie byłam taka jak Dżasta, pan R. Oni wszyscy byli zajebiści. I kiedy tak przyglądałam się JEJ i Dżaście przez chwilę, to zrozumiałam, że jestem dla NIEJ po prostu za stara. Tak, to o to pewnie chodzi. Ja? Kim ja byłam? Zakłamaną laską, grającą przed ludźmi, stwarzającą pozory i mającą jedynie pseudo przyjaciół. Tak o mnie myślała. Opowiadała mi ostatnio jak to Marta się popłakała ze wzruszenia, kiedy ONA opowiedziała jej o niespodziance dla mnie pozostawionej w bagażniku samochodu. A czy kiedykolwiek opowiedziała Marcie o przejawach mojego romantyzmu?! Pewnie nie. W JEJ mniemaniu nie miałam w sobie nic dobrego. ONA tak i owszem, przynajmniej była o tym przekonana.

Nie muszę tu pisać, jak się czułam....Przeryczałam resztę dnia i cały wieczór, leżąc pod kocem. Na koniec wcisnęłam film pt. "Nie cierpię Walentynek".

Tego dnia nie dostałam od NIEJ żadnej Walentynki, nawet głupiego cytatu z serduszkiem na Whatsapie. Czyżby już nic do mnie nie czuła?! Nawet nie wiem, czy dostała mój prezent. Nie napisała nic, aczkolwiek spodziewałam się odpowiedzi typu: "Po co to robisz?" albo "Może napijemy się razem herbaty?". Tego dnia nie dostałam od NIEJ iskierki nadziei, że w tym dniu myśli o mnie. Długo nie mogłam zasnąć. Próbowałm stłumić w sobie żal do NIEJ. Zrozumiałam, że dla nas już nie ma ratunku.